Beni çok duygulandıran bir olayla karşılaştım.
Sosyal medyada “BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK” yazısının yaygın olarak paylaşıldığına şahit oldum.
Bu paylaşımlar beni ilk önce 2013 yılına, oradan da 1970’li yıllara götürdü.
Bu yazıyı okuyunca bizzat kendim yazmış ve yaşamış gibi heyecanlandım, çok duygulandım.
Bu paylaşımları yapan herkese çok teşekkür ediyorum.
Çok duygulanmam ve heyecanlanmamla ilgili ayrıntıya gelince;
Birincisi, gerçekten de, aşağıda okuyacağınız bu yazıyı okuyup da duygulanmamak mümkün değil sanırım.
İkincisi bu yazı bana ait. 2013 yılında yazmış ve paylaşmıştım.
https://www.facebook.com/groups/229001690469078/permalink/618103294892247/
(Bir kısım paylaşımlarda yazının sonuna yazarın adı(Salih Berber) yazılmamış.
Bu yazının, yazılanları bizzat yaşamış ve göz yaşları ile bu yazıyı yazmış kişinin adı ile paylaşılması daha doğru ve isabetli olurdu kanaatindeyim.)
Altı sene önce yazdığım bu yazı ile konuya duyarlı kardeşlerimin duygularına tercüman olduğum için Rabbimin rızasına mazhar olacağımı ümit ediyorum.
2013’te yazdığım bu yazı ile sizleri baş başa bırakıyor, dualarınızı bekliyorum.
BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK
1983 Kars İmam-Hatip Lisesi mezunuyum.
Artvin Şavşat’tan Kars’a yatılı okumak için gitmiştim.
Benim gibi niceleri Artvin'in, Erzurum’un, Ağrı’nın, Ardahan’ın ilçelerinden, köylerinden gelmişti Kars’a.
Hem de 5 yıllık ilkokulu bitirdikten sonra, yani 12-13 yaşlarında çocuklar olarak.
Gurbet acısı, anne baba hasreti, sevdiklerimizden ve sevenlerimizden uzak kalmak içimizi burkuyordu.
Telefon yoktu. Mektupla haberleşiyorduk.
Ailemizin ve okulumuzun maddi imkansızlıkları hat safhada idi.
Ama başımız dikti.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
60 kişilik sınıflarda, 3 kişi bir sırada otururduk. Barakalarda, bodrumlarda sınıflarımız ve koğuşlarımız vardı.
Sıcaktan yanar, soğuktan donardık.
Ama biz hep sıcak kanlı idik.
Soğukta birbirimize sığınır ısınırdık, sıcakta birbirimizin gölgesine girerdik.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
13’lük çocuklar olarak çamaşırlarımızı kendimiz yıkardık, Yıkardık da sıkamazdık. Pantolonu, gömleği bir demire dolar öyle sıkardık.
Bazen çamaşır yaptığımız gün dışarı çıkamadığımız olurdu. Çünkü giyecek başka elbisemiz yoktu.
Ama biz yine şendik.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
Çamaşır ve banyo yapmak için sıcak su bulamadığımız olurdu. Gerekirse soğuk su ile çamaşır yıkar, banyo yapardık.
Ama biz hep temiz ve saftık.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
Kaloriferlerimiz düzenli yanmazdı. Yansa da ısıtmazdı.
Yatılı kaldığımız koğuşların, ders gördüğümüz sınıfların camları birkaç santim buz ve kar tutardı. Hatta duvarlar buzlanırdı.
Cam ve duvardaki kar ve buz üzerine yazdığımız yazılar ve çizdiğimiz şekiller aylarca kalırdı.
Ya, “Allah/Muhammed” yazardık veya kendimizin ve istediğimizin baş harflerini yazardık.
Biz her olumsuzluktan, güzelliğe bir yol bulurduk.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
Bazen reçelimiz paslı, makarnamız küflü olurdu. Boş ekmek dahi yetmezdi.
Köyden gelmiştik, gelişme çağında idik, az şeyle doyamazdık.
Yarı aç yarı toktuk.
Ama biz ekmeğimizi de, acımızı da paylaşırdık.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
Elbiselerimiz eskiydi, çoğumuzun ayakkabısı yoktu, kara lastik giyerdik.
Ama bir tören sırasında, bando eşliğinde caddelere ve stadlara çıktığımızda bir görseydiniz bizi.
Patlatırcasına ayaklarımızı yere vururduk; Asfalt yolda ses cümbüşü, toprak yolda toz bulutu oluştururduk.
Göğe yükselircesine başımızı dik tutardık.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
Tüm olumsuzluklara rağmen başımız dik, gönlümüz ferahtı.
Çünkü biz; Çocuk yaşımızla, aç karnımızla, eski elbiselerimizle de olsa, köyümüzde, kasabamızda, ailemizde, çevremizde İslam’ı temsil ediyorduk ve edecektik.
Samimi duygularla bu imana bu ruha sahiptik.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
Ben, bizi, öğrencileri yazdım.
Fakat, öğrencisiyle, öğretmeniyle, velisiyle, idarecisiyle, her kademedeki personeliyle, yaptırma ve yaşatma derneğiyle hepimiz “İMAM-HATİPLİ RUHU"na sahiptik.
Çünkü BİZ İMAM-HATİPLİ İDİK.
Neydi O Ruh?
Şimdi Nerde O Ruh?
Şimdilerde, maddi anlamda çok şeyler kazandı İmam-Hatipliler.
Fakat kaybedilmemesi gereken O Ruhu, “İmam-Hatipli Ruhu”nu kaybetmiş olmaktan büyük endişe duyuyorum.
Ne olur bu endişemi boşa çıkarın gençler, bu günün İmam-Hatiplileri.
Her ne olursa olsun sizleri sevmeye, sizleri izlemeye devam edeceğim.
Çünkü BEN İMAM-HATİPLİYİM
Bursa-2013
Salih Berber
26/11/2019